Sevgiye Susamış Kalpler 78. Bölüm

 Merhaba arkadaşlar. Bu bölüm sanki biraz aceleye geldi. Düğünümüz vardı bu yüzden hikayenin bölümüne odaklanamadım. ilerde düzenlemek istediğim bir bölüm oldu. Umarım çok hata yoktur. Keyifli okumalar

Zamanı elle tutmanın bir yolu yoktu. Zaman çabuk geçiyordu…. Her zorluğun ardından bir kolaylığın, her kargaşanın ardından bir sükûnet elbet geliyordu. Çisil’in hamilelik haberi konağa büyük sevinç yaşatırken ortalık süt liman gibi görünse de biri için bu durum aynı değildi. Bir hafta önce göreve çıkan karısını merak eden genç adam gün aşırı merkeze giderek Efsun’u soruyor ancak net bir bilgi alamıyordu. Endişeliydi… endişesi genç kıza bir şey olacak korkusundan değildi, onunla konuşamadığı ve duygularını söyleyemediği içindi. Efsun elbet Allah’ın izniyle gelecekti ancak olurda dönemezse ona olan duygularını söylememenin pişmanlığını yaşayacağını biliyordu. Araya birçok kişiyi sokmaya çalışsa da başarılı olamamıştı. Öyle ki ağa ağabeyinin bile bir etkisi bu durumda olmamıştı.

“Sen sormadan söyleyeyim haber yok. Henüz ne zaman döneceği de belli değil.” Ali ağzını açıp ağabeyine soracakken Erhan önündeki dosyayı incelerken kardeşine konuşmuştu.

“Neden haber yok, nasıl bir görevdi bu da kimse bir şey söylemiyor. Karımı merak ediyorum.”

“Efsun’un iyi olduğuna eminim. Sen Selcan halayla ilgilen nasıl damatsın?” Ali gözlerini devirirken masanın önündeki sandalyeye çökmüştü.

“Buradan adliyeye geçeceğim.”

“Mahkeme bugün müydü? Var mı bir haber?” bir zamanlar babaanne ve amca dediği kişilerin mahkemeleri görülecekti. Erhan duruma içerlese de üzüldüğü söylenemezdi. Kaleliler birçok kişinin canını yakmıştı. Dedesi kandırılmış, ailesi zarar görmüştü. Kendi çocuğuna acımayana o neden acıyacaktı ki.

“Öyle, karşı taraf itirazlarını sürdürüyor. Amcam da babaannem de ceza alamayabilir.” Erhan zaten bunu tahmin edebiliyordu. İkisi de yaşlı insanlardı ve alt hastalıkları vardı. Ama diğer aile üyelerinin kolay kurtulmasına izin vermeyecekti.

“Sen yine de elinden geleni yap. O aile dışarıda olduğu sürece biz huzurlu olamayız. Nedret ve yeğeni rahat durmayacaktır.”

“Biliyorum. Bu yüzden elimden geleni yapacağım. Olmadı onları sürersin artık.” Erhan kardeşinin sözlerine gülerken odaya paldır güldür çalışan kız girmişti.

“Ağam… Ağam hanımım…” genç kız nefes nefese konuşurken Erhan onun konuşmasını beklemeden hızla odadan çıkıp merdivenlere koşmuştu. Çisem’in doğumuna az kaldığı için işlerini evden yürüten genç adam endişeyle merdivenleri çıkıp yatak odasına dalarken karısının başında annesi ve kayınvalidesinin olduğunu görünce duraksamıştı.

“Ne oluyor?”

“Erhan… Bebek geliyor,” diyen nefes nefese konuşan karısıyla kendine gelen genç adam hızla karısını kucağına almıştı.

“Hastaneye gidiyoruz. Anne siz çantaları alın.”

“Ah… Erhan…” Çisem acıdan kıvranırken genç adam üzüntüyle ona bakıp merdivenlere yönelmişti. Bir yandan emirler yağdırırken diğer yandan korumalara hazırlıklı olmasını tembih ediyordu.

“Ah kızım, ah evladım…” Ayşem Hanım dünürü Sevim hanımla ikilinin ardında koştururken sesleri duyan aile üyeleri bir bir odalarından dışarıya çıkmıştı.

“Abla!” Çisil koşturarak ablasının yanına geldiğinde genç kadının yanağından aşağıya sicim gibi yaşlar akıyordu.

“Çisil daha zamanı vardı. Abim nerede? Ayşem…” genç kadının ailesi ziyarete geldiklerinde üç gün kalmış sonra geri dönmüştü. Çisem’in son zamanlarında olduğunu bile aile doğumunda yanında olabilmek için iki gün önce hep birlikte yeniden Urfa’ya gelmişti. Bu kez yeğeni Ayşem, ağabeyi Cesur, onun karısı Aylin ve küçük yeğeni Görkem de gelmişti. Tüm aile Urfa’ya ziyarete gelirken oldukça kalabalık bir ortam oluşmuştu. Sevim hanımın çocukları da konaktaydı Erkan ve Ahmet hariç. Konaktan büyük bir telaşla arabalar uzaklaşırken Çisem yanı başında olan yeğeni Ayşem’in elini sıkıca tutmuştu.

“Bir şey olmaz değil mi Ayşem?”

“Merak etme hala, Serdar’la konuştum. Erken doğum olsa da bebekte bir sıkıntı yokmuş. Sağlıkla kucağına alacaksın bebeğini.”

“Sende gireceksin değil mi doğuma. Sen olmadan başaramam. Cihangir’i de sen doğurtmuştun.” Ayşem gülerek genç kadını onaylamıştı.

“Endişelenme artık derin nefes al. Elbette yanında olacağım. Benimde kaderimde kuzenlerimin ebesi olmak varmış,” derken ortamı yumuşatmaya çalışıyordu.

“Abi biraz daha hızlı sür arabayı, suyu geldi çok fazla kalmadı zamanı.” Direksiyondaki Adem arabayı daha da hızlandırırken bir yandan da kornaya basarak yolu açmaya çalışıyordu. Bulundukları yer büyük olsa da gidecekleri hastane onlara yakındı. Araba yarım saatte hastaneye ulaşmıştı. Erhan hızla arabadan inerek doktoru çağırırken Ayşem ve Sevim Hanım genç kadına arabadan inmesi için yardım ediyordu. Getirilen tekerlekli sandalyeye oturan genç kadın acile alınırken doktorun yapmış olduğu muayene ile onu doğum odasına almışlardı. Yanında sadece Ayşem ve Erhan bulunuyordu. Çisem’e takılan kablolarla gelen sancının aralığı tespit edilirken Ayşem dikkatle yapılan müdahaleyi izliyordu.

“Ayşem!” genç kız hızla halasının elini tutarken Çisem sıkıca kızın elini kavramıştı.

“Buradayım hala korkma.”

“Ayşem geliyor, hissediyorum.” Ayşem yanındaki doktora aldırmadan halasını alttan muayene ederken kaşları çatılmıştı. Gerçekten de kuzeni doğmak üzereydi.

“Siz ne yapıyorsunuz, hemen çıkın oradan?”

“Asıl siz ne yapıyorsunuz? Bebek doğmak üzere doğumhaneye almak için neyi bekliyorsunuz?” doktor Ayşem’in çıkışıyla geriye çekilmişti. Erhan ters bakışlarla doktora bakarken onun kim olduğunu bilmeyen adam Ayşem’e çıkışmıştı.

“Benden iyi mi bileceksiniz küçük hanım. Doğum için açılma yeterli değil şu anda.”

“Nasıl yeterli değil? Enişte halam doğurmak üzere, bu şekilde burada doğum yapamaz. Adam resmen oyalanıyor.” Çisem’in çığlığıyla doktor hemen araya girmişti.

“Ameliyata almamız lazım, bu şekilde doğum yapamaz.” Ayşem doktorun sözleriyle kaşlarını çatmıştı.

“Ne ameliyatı, siz kafayı mı yediniz? Abi doktorunuz gerçekten bu mu?” Erhan kızın sorusuyla kaşlarını çatmıştı. Normalde doktorları başkaydı ancak kadının tayini çıkınca son iki muayeneyi karşılarındaki doktor yapmıştı.

“Ayşem doğumu sen yaptır lütfen. Senden başka kimseye güvenemem.”

“Bu kanuna aykırı, başınıza bir şey gelirse mesuliyet kabul etmem.”

“Sen bence mesuliyeti düşüneceğine hakkında yapılacak işlemleri düşün. Sana gelen hastaları böyle mi kandırıyorsun. Hala merak etme kuzenim kısa sürede doğacak. Enişte adamı al çık biz halledeceğiz.” Erhan doktoru ensesinden tutup dadan dışarıya atarken Çisem korkuyla yeğenine bakmıştı.

“Ayşem, bebeğim iyi mi?” genç kız kenarda duran ekrana bakarken sancı sıklığı aralığının iyice azaldığını görünce yeniden açıklığını kontrol etmişti. Aklı almıyordu. Doğum için yeterince açıklık olmasına rağmen doktorun ameliyat yapmak istemesi akıl alır gibi değildi. Yanına gelen yardımcı hemşirelerle emirlerini yağdırmaya başlamıştı. Ameliyathaneye inecek zamanları yoktu ve bulundukları odada doğum için her şey mevcuttu. Kızı tanımayan hemşireler başta şaşırsa da Çisem’in acı çığlığı onları kendine getirmişti.

“Hala derin nefes al, derin nefes al ver. Hadi. Birazdan bebeğimizi kucağımıza alacağız. Hem bu kez Cihangir gibi inatçı da değil bebeğin. Dünyaya gelmek için sabırsızlanıyor. Siz karnına üsten baskı uygulayacaksınız.” Ayşem hemşirelerden birine bunu söylerken diğerine de başka emirler veriyordu. Odada üç kişiydiler ve bu doğumun sorunsuz geçmesi için yeterli bir sayıydı.

Şimdilik…

“Ayşem…” Çisem beline giren sancıyla nefesini tutarken kenarlardaki demire sıkıca tutunmuştu. Soğuk demir sanki onu bir nebze olsun serinletiyordu. Derin derin soluklanırken bir yandan da Ayşem’in ıkınması yönünde verdiği direktifleri dinliyordu. Genç kadın tüm kemiklerinin kırıldığını hissederken şüphesiz en büyük acı kasıklarındaydı. Ter içinde kalan genç kadın var gücüyle ıkınıyor ancak bebek doğmak bilmiyordu. Acıyı çeken için zaman bir türlü geçmiyordu. Oysa hamile kaldığını öğrendiği gün saha dün gibiydi. Doğumsa senelerdir sürüyormuş gibi hissettiriyordu.

“Hadi hala başını görebiliyorum. Ikın!” Çisem sancının gelmesiyle ıkınırken hemşire üstten genç kadının karnına baskı uyguluyordu. Şüphesiz bu baskı acısını daha da arttırıyordu.

“Çok güzel hadi bir kez daha…” Çisem gözyaşı içinde “Yapamıyorum,” diye ağlarken Ayşem başını örtünün altından çıkararak “Dayanmak zorundasın, şu anda bebek için sorun yok. Ama sen böyle yaparsan sorun olabilir. Şimdi ıkın ve bebeğini ilk sesini versin dünyaya. Burada olduğunu söylesin sana…” Ayşem öyle derin konuşuyordu ki genç kadın istem dışı onun dediklerini yapıyordu.

“Ah…” Çisem son bir ıkınmayla tüm içinin boşaldığını hissetmişti. Bacaklarının arasından dere akıyormuşçasına bir serinlik ve sonrasında derin bir rahatlama yaşamıştı. Az önceki ağrıların yerini sızılar alırken gözleri yorgunluktan kapanıyordu. Kulağına yankılanan yavru kedi misali minik, cılız ağlama sesi Çisem’in gözlerini açmasını sağlarken yeğeninin göğsünün üzerine bıraktığı küçük bedene bakmıştı. Gözleri kapalı, dudakları bir şey arıyorcasına açılıp kapanan kıp kırmızı bir bebek koynunda yatıyordu.

“Bebeğim,” Çisem kokusunu içine çekmeye çalıştığı bebeğine gözyaşı içinde bakmaya çalışırken Ayşem bebeğin kordonunu kaldırarak “Sen kesmek ister misin hala?” diye sormuştu. Çisem başını iki yana sallarken Ayşem kordonu keserek bebeğin temizlenmesi için yanındaki hemşireye vermişti. Kenarda temizlenen bebeğinden gözlerini alamıyordu. Ayşem son işlemlerini yapıp dikişini atarken Çisem o kadar kendinden geçmişti ki acısını hissetmiyordu. İşi biten genç kız halasının toparlanmasına yardım ederken Çisem yeğenine dönerek “O iyi mi?” diye sordu. İlk doğumuna göre bu doğumu daha sorunsuz geçse de acı yine aynı acıydı.

“Görünüşte bir şey yol hala, doktor muayene edince…” Ayşem sözlerini tamamlayamadan odaya giren kişilerle bakışlarını kapıya çevirmişti.

“Çisem?” Cesur odaya giriş yaptığında endişeyle kardeşine bakmıştı. Yine yetişememişti. Ayşem babasına bakarak gülerken genç adam kızını kendisine çekerek şakağını öpmüştü.

“Tebrikler Cesur Bey, dayı oldunuz. Hem de erkek dayısı,” diyen Ayşem babasını güldürmüştü.

“Sen iyi misin hayatım, çok ağrın var mı?” Cesur kardeşine sorarken Çisem başını iki yana sallayarak cevap vermişti.

“Çekilmeyecek bir ağrı değil abi. Bebeğime bakar mısın durumu nasıl?” Cesur yeğenini kontrol ederken oldukça sağlıklı görünüyordu. Ancak çocuk doktorunun da muayene etmesini istemişti.

“Hadi seni hazırlayalım odaya çıkaralım. Dışarıdakiler sabırsızlıkla bekliyordur.” Cesur kucağında bebekle kapıya yönelirken “Ben Erhan’a götürüyorum oğlunu. Siz hazırlanırsınız,” dedi. Genç adam odadan çıkarken Ayşem halasına yardım ederek onu tekerlekli sandalyeye almıştı. Hemşireler ortalığı toparlarken genç kız arkasına geçtiği tekerlekli sandalyeyi sürerek sürgülü kapıdan dışarı çıktığında kapıdaki ailesi onu bekliyordu. Kalabalık aile uyarılara rağmen dağılmazken Çisem’in tek gördüğü görüntü kocasının oğlunu kucağına almış hayranlıkla kokusunu içine çeker görüntüsüydü.

Erhan Cesur’u kucağında bebekle dışarı çıktığını görünce yerin ayaklarının altından kaydığını hissetmişti. Sonunda bebeği doğmuş, yeniden baba olmuştu. Hızlı adımlarla Cesur’a yaklaşırken “Çisem nasıl?” diye sormuştu.

“Çisem iyi, oğlunla danış Erhan ağa!” diyen adamla büyük bir sevinç nidası yükselmişti koridorda. Erhan dayısının kucağında duran oğlunu kollarına alırken içine bir ferahlık oluşmuştu. Kucağında kıpırdayan bebek onun oğluydu, sevdiği kadından olan yavrusuydu. Başını eğerek kızarmış yanaklara burnunu sürterken hayranlıkla gözlerini kapatmıştı. O kadar güzel kokuyordu ki ister istemez onda karısından bir şeyler aramaya başlamıştı. Çok güzeldi… Dayanamayacak kadar güzel bir bebekti.

“Oğlum!” Sevim hanım gözyaşları eşliğinde baba olan oğluna bakarken Erhan kimseyi duyacak durumda değildi. Hissettiği ürperme ile parlak başını kaldırarak sürgülü kapıdan çıkmış ve kendisine gülümseyerek bakan karısıyla göz göze gelmişti. Ağır adımlarla karısına doğru ilerlerken Çisem’in yanakları ıslanmıştı. Erhan oğlunu Çisem’in kucağına bırakarak başını kaldırıp karısına bakmıştı. Karı koca gözleri nemli bir şekilde birbirine bakarken koridorda çıt çıkmıyordu.

“Şükür sebebimsiniz!” Erhan’ın sessizce söylediği sözleri Çisem’in kalbine otururken gülümseyerek başını sallamıştı. Erhan dudaklarını karısının alnına bastırırken geri çekilmeden alnını genç kadının alnına dayayarak kucağındaki oğluna bakmıştı.

“Çok şükür iyisiniz!”

“Çok şükür.”

“Enişte halamın dinlenmesi gerekiyor artık, burada alabalık yaparak diğer hastaları rahatsız ediyorsunuz.” Ayşem’in uyarısıyla genç adam doğrularak Ayşem’in yerini alıp karısının sandalyesini kendisi sürmeye başlamıştı. Onları takip eden birkaç doktor ve aile odaya çıkana kadar sessiz olmaya özen gösteriyordu. Özel olarak ayarlanan oda süslenmiş anne bebeğin gelmesini bekliyordu.

Çisem odasına yerleştiğinde ikisinin de son kontrolleri yapılarak karı koca baş başa bırakılmıştı. Çisem oğlunu emzirirken sevincini doyasıya yaşamak isteyen amca ve halalar hastanenin dışına çıkmıştı. Birçok kişi hanım ağasının doğum yaptığını duyunca hastaneye akın etmişti. Aşirete yeni erkek torun gelmişti ve tüm Urfa’da bu dilden dile yayılmaya başlamıştı.

“Erhan ağanın oğlu olmuştu!” Hikmet bey fakire fukaraya yardım dağıtmış, kurbanlar kesilip kazan kazan yemekler pişirilip dağıtılmıştı.

“Hayırlı olsun Servet Bey, torun geldi şükür.” Hikmet bey dünürüne keyifle konuşurken Servet Bey başını sallayarak “Çok şükür,” demişti. Asaf’ın kucağındaki Cihangir tepinerek aşağı inerken küçük adımlarıyla oturan iki yaşlı adama doğru ilerlemişti.

“Dede!” küçük oğlan peltek diliyle şakırken Servet Bey, Hikmet beye dede diyen torununu izliyordu. Yaşlı adamın ona nasıl davranacağını merak ederken yaşlı adam Cihangir’i kucağına alarak “De hele paşam dedesine ne ister?” dediğinde Servet beyin içi rahatlamıştı. Cihangir onların kanını taşımıyordu. Yeni erkek torununun doğmasıyla Cihangir’e kötü davranılmasına asla izin vermezdi.

“Kardeş geldi,” diyen küçük çocuk gülerek yaşlı adamın sakallarıyla oynamaya başlamıştı. Kimse bilmiyordu ancak Hikmet Bey arada Cihangir’le oyunlar oynayarak onun gönlünü çoktan kazanmıştı. Her bulduğu boşlukta küçük oğlanla vakit geçiren adam uzaktaki torunlarının hasretini gidermeye çalışıyordu.

“Şuna bak Hikmet, şimdiden abi oldu diye seviniyor.”

“Sevinir elbet, var mı kardeş gibisi?” yaşlı adam buruk bir şekilde başını sallamıştı. Onun da kardeşleri vardı ancak hiçbir zaman yakın olmamışlardı.

“Öyle kardeş gibi yoktur.” İki yaşlı adam çocukları severken gelen hediyeleri, hayırlı olsunları kabul etmişlerdi.

***

Genç adam hastanede koştururken yeni doğan yeğenini görmek için can atıyordu. Mahkemesi olduğu için önce adliyeye gitmiş, mahkeme biter bitmezde soluğu hastanede almıştı. Hastane önü oldukça kalabalıktı. İnsanlar birbirine sarılarak sevinçlerini belli ederken Ali hastaneye girene kadar birçok kişinin sarılmasına karşılık vermişti. Sanki o baba olmuştu da önüne gelen ona sarılarak tebrik ediyordu.

“Ali ağam sonunda küçük ağamızda doğdu,” diyen adama kaşlarını çatmak istese de kendisini tutmuştu.

“Bu dediğini Erhan ağanız duymasın sakın, çok kızar.”

“Haklısınız ağam cahilliğimize verin. Allah analı babalı büyütsün.”

“Amin.” Genç adam korumalar eşliğinde güçlükle hastaneye girerken etraftaki adamların sayısının arttırıldığını görünce derin bir iç çekmişti. Bitmemişti şu hengame.

“Ali oğlum ne zaman geldin?” Sevim hanım oğlun görünce ona seslenmişti.

“Yeni geldim ana, yengem nasıl oldu. Bebek iyi mi?”

“İkisi de iyi çok şükür. Yeğenini görmen lazım evladım o güzel maşallah.”

“Her halde ana, malzemesi güzel bebeğin,” dediğinde Sevim Hanım gülerek oğlunun göğsüne hafifçe vurmuştu.

“Senin malzemende güzel senin evladını ne zaman göreceğiz?”

“Gelinini ikna edersem neden olmasın. Bizde yaparız bir tane!” Sevim hanım oğluyla şakalaşırken Ali annesine sarılarak yanaklarını öpmüştü. Asla bu duygudan vazgeçemezdi. Annesinin huzur veren konusunu duyumsamadan rahat edemezdi.

“Gelinimden var mı bir haber?” Ali başını iki yana sallayarak “Yok ana. Karımdan haber yok.” Ali hayıflanırken Sevim hanımın dikkatini oğlunun sürekli karım demesi çekmişti. Ali Efsun’la evli olmasına kolay alışmıştı.

“Hadi gidelim de bebeği görelim. Bakalım paşa kime benziyor. Erkek olduğuna inanamıyorum.” Sevim hanım gülümseyerek oğlunun koluna girmişti. Ali annesiyle koridorda ilerlerken odanın kapısına geldiklerinde Sevim Hanım içerinin müsait olup olmadığını anlamak için ilk önce odaya girmişti. Birkaç dakika sonra Ali’nin de içeri girmesi istenirken Çisem başında mavi bandanayla genç adama bakıyordu.

“Hayırlı olsun, abi, yenge. Allah sağlıkla büyütmenizi nasip etsin.”

“Sağ ol Ali, gel bak şunun güzelliğine.” Ali küçük cam beşiğe yaklaşırken cebinden çıkardığı tam altını küçük bebeğin kıyafetine takmıştı. Çisem gülümseyerek ona bakarken “Bizimki ilk altını amcasından aldı,” dedi.

“Ne yani dedesi takmadı mı altın?” Ali şaşırırken Çisem gülerek başını iki yana yaslamıştı.

“Hazırlıksız yakalandılar, ilk sen altı takıyorsun.” Erhan gülerek kardeşinin omzunu sıkarken Ali hayranlıkla yeğenine bakıyordu.

“Abi bu çok güzel hiç sana benzemiyor.” Erhan kardeşine kötü kötü bakarken Çisem dilinin ucuna gelen sözleri söylememek için susmuştu.

“Ana kime benziyor bu çocuk. Ne bana ne de Çisem’e benziyor. Çok farklı…” Çisem dayanamayarak “Dayısına benziyor,” dediğinde Erhan gözlerini kısarak karısına bakmıştı.

“Yok öyle bir şey, oğlum bize benziyor.” Çisem omzunu silkerken komodinin üzerindeki telefonuna uzanarak eline almıştı. Galeriye girip arşivdeki resimleri tararken aradığı resmi bularak kocasına uzatmıştı. Erhan ekrandaki küçük bebeğe bakarken kaşları istem dışı çatılmıştı.

“Harbi kayınçoya benziyor bu çocuk. Haksızlık, Cihangir de ona benziyor.” Çisem kocasının sitemine gülerken başını iki yana sallamıştı. İki oğlu da dayısına benzemişti. Çisem bu durumdan şikayetçi olmasa da aile üyeleri itirazlar ediyordu. Küçük bebek ilgi odağı olurken Çisem geriye yaslanmış iki kardeşin bebek üzerindeki konuşmalarını dinliyordu.

“Nasılsın yavrum, ağrın var mı? Bir şey ister misin?” Çisem Sevim hanıma minnetle bakarak cevap vermişti.

“İyiyim anne, şükür yavrum sağ salim doğdu. Annemler nerede?”

“Annen namaz kılmaya gitti kızım, birazdan gelir yanına. Yengenleri de konağa gönderdim. Çocuklar perişan oldu burada.” Genç kadın anlayışla gülümseyerek “Cihangir kiminle?” diye sordu. Ali yengesinin sorusuyla ona dönerek kadının içini rahatlatmıştı.

“En son babamın kucağında keyif çatıyordu. Babamla iyi anlaşıyorlar, küçük paşa babama ‘dede’ dedikçe Hikmet beyin omuzları dikleşiyor.” Ali’nin sözleriyle Sevim Hanım gülerek oğluna bakmıştı. Erhan tek kaşını yukarı kaldırarak annesine bakmıştı.

“Babamla Cihangir’in arasının bu kadar iyi olduğunu bilmiyordum.”

“Evladım siz çalışıyorsunuz, sabahtan akşama kadar yoksunuz. Babanız emekli olduktan sonra neredeyse tüm zamanını evde geçiriyor. Çocuklarla oynayıp duruyor.”

“Ciddi misin anne, inanmam.” Ali şaşkınlıkla annesine bakarken Sevim Hanım kaşlarını çatarak onlara bakmıştı.

“Sizinle az mı oynadı evladım. İşten eve geldiğinde soluğu sizin yanınızda alırdı. Sevgiden yana eksiğiniz mi oldu?” Sevim hanım oğluna kızarken Ali buruk bir şekilde gülümsemişti. Annesi doğru söylüyordu. Babası çok çalışsa da eve geldiğinde onlarla vakit geçirmeye özen gösteriyordu. Annesi kocasıyla vakit geçiremezken çocukları babalarıyla gülüp oynuyordu.

“Erkan abimler aradı, tebrik ediyorlar.” Ali konuyu değiştirmek için konuşurken Sevim Hanım bakışlarını torununa çevirerek “Zahmet etmişler,” dediğinde Erhan annesinin kırgınlığının geçmediğini anlamıştı. Annesine yaklaşarak kolunu omzuna atıp şakağını öpmüştü.

“Her şey düzelecek anne, sen canını sıkma.”

“Hepsi yaşını almış evladım benden çıktılar. İlerisini ben düşünemem artık. Allah yuvalarında huzur versin.”

“Ah be güzel anam, senin kıymetini kısa sürede anlayacaklar merak etme.”

“Bırak anlamasınlar. İlerde evlatlarıyla sınanmalarından korkarım.” Ali annesine üzgün bir şekilde bakarken telefonunun çalmasıyla bebeğin uyamaması için hemen telefona cevap vermişti. Genç adam kısa süre karşı tarafı dinledikten sonra hızla odadan çıkmıştı.

“Nereye?” Erhan arkasından seslense de genç adam onu duymamıştı. Koşarak koridorda ilelerken onu görenler şaşkınlıkla arkasından bakmıştı. Acil servisten içeriye girdiğinde endişeyle etrafına bakınmaya başlamıştı. Gözü tanıdık bir bedene takıldığında hızla yanına koşmuştu.

“Enişte, karım nerede?” Engin arkasını döndüğünde Ali’nin endişeli yüzüyle karşılaşmıştı. Genç adam kısa bir süre Ali’ye bakarken Ali dayanamayarak çıkışmıştı.

“Ne bakıyorsun öyle, Efsun nerede? Yaralandı dedin karım nerede?” dediğinde genç adam sakin bir şekilde “Endişelenecek bir durum yok, kolu sıyırdı sadece.” Engin gülümseyince Ali kaşlarını çatarak genç adamın yakasına yapışmıştı.

“Ne demek kolu sıyırdı. Sen benimle dalga mı geçiyorsun? Karımın vurulduğunu söylüyorsun birde dalga geçer gibi gülüyorsun.”

“Ali?” Ali duyduğu sesle hızla ardına bakarken bir kolu askıda olan karısını görünce endişeyle ona doğru gitmişti.

“Efsun, iyi misin?” Ali genç kıza sarılırken Efsun’dan gelen inlemeyle hızla geri çekilmişti. “Özür dilerim canını yaktım,” derken oldukça endişeliydi. Karısının başka bir yarası olup olmadığını anlamaya çalışırken Efsun hafif gülümsemesiyle onu izliyordu. İki haftadır görevdeydi. Düşünecek çok zamanı olmuştu. Ali üzerini kontrol ederken sağlam olan elini uzatarak genç adamın yanağını tutarak kendisine bakmasını sağlamıştı.

“İyiyim Ali, sadece basit bir sıyrık.” Ali kızın bakışları altında yutkunurken yanağındaki eli tutarak iyece yüzüne bastırmıştı. “Sağ salim döndün sonunda. Çok şükür,” derken karısının koluna dikkat ederek ona sarılmıştı. Efsun ona izin verirken kocasının omzunun üzerinden kendilerine gülümseyen Engin ile göz göze gelmişti.

“Hastane neden bu kadar kalabalık, birine bir şey mi oldu?” Efsun geri çekilirken endişeyle genç adama sormuştu. Ali genç kıza gülümseyerek “Çisem yengem doğum yaptı, onun için toplandılar. Bırak şimdi onları hadi gidelim.” Efsun ne olduğunu anlayamadan genç adam elinden tutup onu çekiştirmeye başlamıştı. Arkalarından seslenen Engin umurunda bile değildi. Şu anda tek düşündüğü Efsun ve onu nasıl ikna edebileceğiydi.

***

Bölüm hakkında düşüncelerinizi yazarsanız sevinirim. Şurası böyle olsaydı ya da şurasında hata mı var diye öneride bulunursanız sevinirim.