Sevgiye Susamış Kalpler 74. Bölüm

 Herkese keyifli akşamlar. Bu gece senenin son günü. Yeni yılın size sağlık, huzur ve mutluluk getirmesini Allah'tan niyaz ederim. İnşallah 2025 çocukların ve kadınların katledilmediği, zulmün bittiği bir yıl olur. Ayrıca şimdiden mübarek üç aylarınız ve Kandiliniz Mübarek oldun. Keyifli okumalar!

***

Genç adam kaşlarını çatmış bir şekilde kendisine bakan kıza aynı şekilde karşılık vermişti. Birbirine attıkları bakışlardan nasibini alan diğer adamsa Efsun’a bir şeyler söylemek istiyor ama cesaret edemiyordu.

“Ne?”

“Hanımım, ne zaman ağamız olacak?” Efsun adamın sorusuyla kan beynine sıçrarken Ali’nin de ondan aşağı kalır yanı yoktu.

“Ne ağası, yok öyle bir şey,” Ali adama çıkışırken Efsun öne çıkarak “Sana ne oluyor, sorunun muhatabı benim,” dediğinde Ali de horozlanarak ona diklenmişti.

“Yok sana koca falan…”

“Allah Allah sana mı kaldı tasası? İster evlenirim ister evlenmem, sana mı soracağım?”

“Efsun beni delirtme yok evlenmek sana.” Efsun tek kaşını kaldırarak alaycı bir şekilde konuşmuştu.

“Sana inat ilk isteyenle evlenmezsem…” Ali öne çıkarak kıza üsten bakmaya başlamıştı. Efsun kısa değildi ancak Ali de heybetiyle kızdan bir baş uzunluktaydı.

“Görelim bakalım kim evleniyor seninle. Ahtım olsun Efsun, evlenmeye kalktığın adamı silerim bu alemden.” Efsun şaşkın bir şekilde son sözü söyleyip arkasını dönüp giden adamın ardından bakarken gözleri üst balkondan kendilerine gülerek bakan Sevim hanıma takılmıştı. Kadının oğlunun sözlerinden mutlu olduğu çok belliydi. Öyle ki Efsun’a seslenerek “Kızım, oğlumu katil etme olur mu?” dediğinde genç kız çıldırmanın eşiğine gelmişti.

“Eğleniyor musunuz Sevim hanım?”

“Çok, sizi böyle gördükçe mutlu oluyorum.” Efsun başını iki yana sallayarak arabasına doğru ilerlemişti. Bu konakta kalırsa elinden bir kaza çıkacaktı.

“Hanımım biz ne olacağız? İnsanlar perişan bir halde…” Efsun yaşlı adama hak verse de düşünmesi gerekiyordu. Toprakları alırken işin bu yanını hiç düşünmediği için kendisine kızıyordu.

“Sen git ben birkaç güne çözüm bulacağım. Eski kahyayı da yarın yanıma gönder. İkindiden sonra gelsin yalnız sabah konakta olmayacağım.”

“Tamam hanımım,” diyen adama gözlerini devirerek bakarken arabasına bindiği gibi hızla konaktan ayrılmıştı. Genç kızın uzaklaşmasıyla Ali bir süre gizlice ardından bakmıştı. Annesinin radarına girdiğini bilmeden iç çekerken başını iki yana sallayarak çalışma odasına doğru ilerledi. Abisinin ne yapmaya çalıştığını bilmiyordu ama kendi zararına olduğunu hissediyordu.

“Gel,” içerden aldığı talimatla çalışma odasına giren genç adam Erhan’ın “Geç kaldın,” dediğini duyunca yüzü asılmıştı.

“Az önce olanlar neydi öyle. Resmen Efsun evlensin diye baskı kurdun.”

“Öyle mi yaptım, bu senin için daha iyi değil mi?”

“Nasıl iyi olacak acaba? Kız önüne ilk gelen kişiyle evlenirim diyor.” Erhan gülerek kardeşine bakmıştı.

“Gülecek ne söyledim acaba, neden keyifleniyorsun? Kız evlenirim diyor.”

“Ne güzel işte seninle evlensin.” Ali başını iki yana sallayarak asılan yüzünü çevirmişti.

“Kabul etmeyeceğini sende biliyorsun,” Erhan kardeşine üzülürken yerinden kalkarak Ali’nin karşısına dikilmişti.

“Bak Ali, farkında değil ama o topraklarla üzerine büyük sorumluluk aldı. Onca insan onun eline bakıyor, geçimini ona ait olan topraklar sayesinde kazanıyor. Efsun eğer bu topraklara sahip olmak istiyorsa ya başına kendi geçecek ya da evlenip kocasını geçirecek. Mesleğini sevdiğini biliyoruz, ilk şıkkı eledik. İkincisi ise evlenmek. Diyelim seninle evlenmeyi kabul etti sen konaktan ayrılabilecek misin?” Ali buruk bir şekilde gülümsemişti.

“Kabul etseydi onunla istediği yere giderdim. Ama bunun olacağını sanmıyorum.” Erhan kardeşinin üzülmesine hüzünlense de başını iki yana sallamıştı.

“Orası belli olmaz, hanım ağan kararlı sizi yapacak.”

“Vallaha mı?” Ali heyecanlanırken Erhan onun bu haline gülmüştü. Başını sallayarak genç adama cevap verdi.

“Elbette, yengen bir şeyi aklına koyduysa yapar. Eminim sizi de birleştirecektir.” Genç adam içine yerleşen umutla odadan çıkarken Erhan da haftaya düğünden sonra Ankara’ya gidebilmek için işlerini toparlamaya çalışıyordu. Çisem’in henüz haberi yoktu. Ona sürpriz yapmayı planlıyordu. Karısı ne zamandır ailesini görmeye gitmemişti. Elbette düğüne geleceklerini tahmin ediyordu ancak birkaç gün ailesiyle kalması için işlerini toparlamaya çalışıyordu.

“Ağam müsait misin?” genç adam kapıda beliren Sadık’a kaşlarını çatarak bakmıştı.

“Ne ağası Sadık, haftaya kardeşimle evleniyorsun sen hala bana ağam demekte ısrar ediyorsun.”

“Ağız alışkanlığı abi,” Erhan içeri girmesini söyleyerek masasının arkasına geçerek oturmuştu.

“Her şey yolunda mı Sadık, ne bu yüzünün hali?” Erhan şüpheyle genç adama bakarken Sadık derin bir soluk alarak Erhan’ın gösterdiği yere oturmuştu.

“Abi iznin olursa ben işi bırakmak istiyorum.”

“Anlamadım?” Erhan gerçekten şaşırmıştı. Sadık’ın kararı onu hem şaşırtmış hem de üzmüştü.

“Kendi işimi kurmaya karar verdim. Biraz birikimim var, başlangıçta yeteceğini düşünüyorum.”

“Sorun ne? Farklı bir iş yapmak istiyorsan şirkette üst bir pozisyona geçebileceğini biliyorsun. Ne zamandır sana şu korumalık işini bırak demiştim.”

“Biliyorum abi ama böylesi daha iyi. Hem konuşanların ağzı da kapanır. Naz’a söz gelsin istemiyorum.”

“Kardeşime kim söz getirecek. Yaptığın işin nesi var ki ona söz gelmesini istemiyorsun?”

“Abi, bana söylemiyor ama Naz’ı tek bulanlar ‘yanaşma’ ile evlendiği için onu üzüyorlar. Ben bu evde büyümekten de sizin yanaşmanız olmaktan da gurur duydum her zaman. Hikmet bey bir gün olsun babasızlığımı, siz kardeşsizliğimi hissettirmediniz. Sevim hanım anne şefkatini üzerimden eksik etmedi. Sadece benimde değil, birçok yetime aynı şekilde davrandınız. Ama Naz’ın düşen yüzü benim canımı daha çok yakıyor. Biliyorum sorun ettiği benim işim değil, bana yapılan ithamlar ancak bu bile canımı sıkıyor. Üzülsün istemiyorum, kendi işimi kuracağım.”

“Sen nasıl istersen. Eğer yardıma ihtiyacın olursa…”

“Siz zaten yeterince yardım ettiniz abi. İşimi kuracak kadar birikimim var.”

“Elbette vardır, sendeki zeka bir çok iş adamında yok Sadık. Minnet göstereceğim diye kendine yazık ediyordun.” Sadık mahcup bakışlarını kaçırırken başını sallamıştı. Sadık’ın zekası Erhan’ın çevresinde olan kimsede yoktu. O kadar zeki kararları vardı ki isteseydi birçok ağayı satın alacak parayı kazanırdı. Belki de kazanmıştı ancak alçak gönüllü olan adam zenginliğini kullanmaktan geri duruyordu.

“Ne iş yapmayı planlıyorsun?”

“Toprak işine gireceğim abi. Tarım arazisi alıp işletmeyi düşünüyorum.” Erhan gülümseyerek tek kaşını kaldırmıştı.

“İlla kendi işin olması şart mı? Bana senin gibi dürüst bir adam lazım.”

“Hayırdır abi?” Sadık merakla sormuştu. Erhan adam arıyorsa altından muhakkak önemli bir iş çıkardı.

“Kaleli’lerin topraklarıyla ilgilenecek biri lazım. Sadece toprakla değil, tüm işle ilgilenecek.”

“Kaleli’ler mi?” Erhan başını sallarken Sadık şüpheyle genç adama baktı.

“Bak Sadık, biliyorsun Kaleli’lerin erkeklerinin hepsi hapiste. Ayrıca konakta dahil topraklarının büyük çoğunluğu Efsun’un üzerine geçti. Kız tek başına bir aşiret ediyor ama kendisi bunun farkında değil. Polislikle kafayı o kadar bozdu ki buranın düzeninden bir haber. Bugün işçiler adına sözcü geldi. O topraklarda çalışan birçok insan var. Şu anda zor durumdalar. İnsanlar geçinebilmek için çalışmak zorunda. Malum ekim ayı yaklaşıyor, toprak hazırlanmalı. Ama baş olmayınca gerisi gelmiyor. Toprakları işletecek güvenilir adam lazım.”

“Ben mi?”

“Neden olmasın? Senden daha iyi işletecek kim var bu konakta?” Sadık sessiz kalırken Erhan onun düşündüğünü anladığında içine bir ümit doğmuştu. Sadık bir şeyi düşünüyorsa onu ciddiye alıyor demekti. Genç adam izin isteyerek oradan uzaklaşırken yanından geçtiği Asaf’ı fark etmemişti. Asaf onun çıktığı odaya girdiğinde merakla ağabeyine baktı.

“Sadık’ın nesi var? Yanımdan geçti selam bile vermedi.”

“Görmemiştir.”

“Ne söyledin de kendini kapattı? Çocukken de böyleydi, önemli bir şey düşündüğünde kendini dış dünyaya kapatırdı. Bir tek Naz’ı duyardı…” genç adam son sözleriyle yaşadığı farkındalıkla ağabeyine bakmıştı. Erhan başını iki yana sallayarak gülerken Asaf’ın şaşkınlığına gülmeden edememişti.

“Boş ver karar verince öğrenirsin. Sen ne yaptın? Nasıl gidiyor evlilik?” Erhan kardeşine sorarken Asaf derin bir iç çekmişti. Hayatında hiç olmadığı kadar huzurlu ve mutluydu. Çisil’in deli dolu halleri onu mest etse de zaman zaman karısının ağır başlı davranışlarına hayran kalmadan edemiyordu. Karısı matruşka bebekler gibiydi altından, düşüncelerinden ne çıkacağı hiç belli olmuyordu.

“Çok şükür iyi abi. Keşke daha önce tanışsaydık.” Erhan kardeşinin mutlu olmasına seviniyordu. Asaf tam da dengi olan biriyle evlenmişti. Hem huy olarak Çisil ona denkti hem de davranış olarak birbirini tamamlıyorlardı.

“Senin adına sevindim. Bu zamanda denginle evlenmek çok zor.”

“Öyle, düşünüyorum da Çisil olmasaydı evlenmezdim sanırım.” Asaf’ın ciddi ifadesi adamı şaşırtmıştı.

“Öyle söyleme, nasip bu işler. Kiminle evleneceğimiz önceden yazılmıştı. Sen sadece zamanını bekliyorsun.”

“Öyle, siz nasılsınız? Yengem çok zorluyor mu seni? Hamilelik huylarını değiştirdi mi?” Erhan başını iki yana sallamıştı. Çisem’i düşündükçe yüzünde oluşan gülümseme kardeşi tarafından yakalanmıştı.

“O ağamız çok mutlu!”

“Öyle, çok mutluyum. Bazen bu kadar mutlu olduğum içi korkuyorum. Çisem hayatımın baharı, nefes alma nedenim.”

“Ooo Erhan ağa…”

“Boş yere takılmaya çalışma Asaf, karıma olan sevgimi kimse sözleriyle bastıramaz. Ne kadar dalga geçsen de ona karşı olan duygularımı açık bir şekilde dile getiririm. Çisem ona olan duygularımı saklanacak bir kadın değil. Hissettiğim tüm güzel hisleri o da yaşamalı.”

“Seni şaire çevirdi.”

“İstediği şeye çevirebilir. Karıma boynum kıldan ince. Tüm hayatını bırakıp bu topraklara gelme cesaretini gösterdi, ne yapsa ona boynum eğik.”

“Hakkını yemeyelim yengem aşireti iyi idare ediyor. Ankara’ya kadar geldi namı hanım ağamızın. Kızların okuması için elinden geleni yapıyormuş.”

“Öyle mi?” Erhan şaşkın bir şekilde kardeşine bakmıştı. Karısının birçok hayır işi yaptığını biliyordu ancak kız çocuklarına el attığından haberi yoktu. O daha çok ücret almadan bazı davaları aldığını düşünüyordu.

“Öyle, senin haberin yok anlaşılan. Birçok kadın onun sayesinde kocasından kurtuldu. Kız çocuklarına burs veriyorlar. Çisil ile konuşurken duydum, bazı mağdur kızların seanslarını Çisil ücretsiz yapıyor.” Erhan başını sallayarak anladığını belli etmişti. Hamile kaldıktan sonra karısının uslu uslu evde oturduğunu düşünüyordu. Haftada iki gün ofisine giden karısı bu kısa zamanda çok işler başarmıştı anlaşılan. Genç adam karısına bir kez daha hayran kalmıştı. Narin’e öz annesinden daha iyi bir anne olmuştu. Onu kendi çocuğundan ayırmıyordu. Keza kendisi de Cihangir’i kendi öz evladı gibi seviyordu. Hatta ilerde isterse aşiretin başına Cihangir’in bile geçmesini isteyebilirdi. Ama Çisem’in tepkisinden korkuyordu.

***

“Nasılsın abla, ne zamandır doğru düzgün konuşmadık!” Çisil birkaç saat önce gerçekleşen olaydan sonra ablasını daha iyi anlıyordu. Buradaki insanlarla uğraşmak çok zordu.

“Çok şükür iyim sen nasılsın?” Çisil’in gözleri bir anlığına parladığında genç kadın gülümsemişti.

“Ben çok iyiyim, içim kıpır kıpır.” Çisem kardeşine tek kaşını kaldırarak bakmıştı.

“Görebiliyorum. Dilinin altındaki baklayı çıkarda bende mutlu olayım.” Genç kadın kardeşinin her davranışını ezbere bilirdi. Yerinde kıpırdanıp duruyordu. Gözlerini kaçırsa da arada kaçamak bakışlarla ablasına bakıyordu. Elleriyle sık sık oynarken alt dudağını kemirmeye başladığında Çisem kardeşinin gerçekten heyecanlı olduğunu anlamıştı.

“Söylemeyecek misin?”

“Abla, galiba ben hamileyim!” Çisem kardeşinin sözleriyle şaşırmıştı.

“Galiba mı? Emin değil misin?” Çisil başını iki yana sallarken heyecanla ablasının elini tutmuştu.

“Tek başıma test yapmaktan korktum. Asaf’a da söyleyemedim. Biliyorsun, seneyi devireli çok oldu ama çocuk yapmak için acele etmiyorduk. Asaf benim için çocuk istemiyordu sanırım. Hazır olmadığımı düşünüyordu. Ya da ben öyle düşünmesini sağladım. Allah aşkına daha ben büyümedim gibi geliyor, çocuk benim neyime.”

“Saçmalama Çisil, kaç yaşına geldin. Elbette kocan çocuk isteyecek. Hem sen çocukları çok seversin.”

“Seviyorum, ben… sanırım iyi bir anne olamamaktan korkuyorum.”

“Sakın böyle düşünme. Sen harika bir anne olacaksın. Kalk hadi test yapalım. Hem Asaf’a da sürpriz olur.” Çisil tedirgin bir şekilde yerinden kalkarken ablasının banyodan kendisine verdiği testi yapmak için içeriye girmişti. Çisem heyecanla kardeşinin çıkmasını beklerken yerinde duramıyordu. Sonunda Çisil banyodan çıktığında Çisem hızla yanına gidip ellerini tutmuştu.

“Ee, ne çıktı? Teyze oluyor muyum?”

“Hayır… Sen yenge oluyorsun,” dediğinde Çisem önce kaşlarını çatmış sonra gülerek kardeşine sıkıca sarılmıştı.

“Tebrik ederim hayatım, Allah sağlıkla kucağına almayı nasip etsin. Ay ben teyze oluyorum…” Çisem neşeyle kardeşine sıkıca sarılırken Çisil ağlamaya başlamıştı.

“Abla ben nasıl bakacağım bu çocuğa?” diyerek salondaki kanepeye çökerken Çisem gülerek ona bakıyordu.

“Saçmalama Çisil, biz ne güne duruyoruz. Hem annemler her zaman yanında olacak. Bende öyle.”

“Ama sen uzaktasın…” Çisil ağlamasına devam ederken Çisem ona sıkıca sarılmıştı.

“Senin sinirlerin bozulmuş, hadi ağla da açıl. Sonrada bu haberi sevdiklerimize söyleyelim.” Çisil ablasının dediği gibi ağlamasına devam ederken Çisem bir süre sonra müdahale ederek “Abartma Çisil istersen, sen ağladıkça bebeği üzüyorsun. Yarın hastaneye gider kaç aylık olduğunu öğreniriz. Hem sen psikologsun, hamilelik psikolojisini de iyi bilirsin.”

“Bildiğim için endişeliyim abla, ya Asaf beni boşarsa?” Çisem kardeşinin sorusuyla tiz bir kahkaha atmıştı.

“Asaf bu haberi aldığında seni el üstünde tutacak.”

“Ama huylarım değişecek. Zaten pek matah bir huyum yok,” dese de kocasının onun huylarına aşık olduğundan habersizdi.

“Sen merak etme, Asaf seni asla bırakmaz. Hele de baba olacağını duyunca mutluluktan havalara uçacak. Hadi git yüzünü yıka daha fazla yeğenimi üzme.” Çisil yerinden kalkarak banyoya geçerken Çisem arkasından ıslak gözlerle bakmıştı. Duygulanan genç kadın küçük kardeşinin anne olacak olmasına çok sevinmişti. Sabahtan beri doğru düzgün görmediği çocuklarını özlediğini hissederek onları görmek için kardeşinin banyodan çıkmasını bekledi. Çocuklar Zeynep’in eşliğinde çocuk odasında oynuyordu.

“Çisem, neden ağladın sen?” genç kadın o kadar dalgındı ki odaya giren kocasını fark etmemişti. Endişeli bir şekilde kendine yaklaşan adam karısının yüzünü avuçlarının arasına alırken gözlerini kendi gözlerine sabitlemişti. Hala nemli olan gözler adamın canını yakmaya yetmişti.

“Yok bir şey Erhan, ağlamadım…”

“Beni kandıramazsın Çisem, gözlerin kızarmış hem yanaklarında tuzlu su izi var.” Çisem kocasının sözleriyle istem dışı gümüştü.

“Tuzlu su izi mi?” adam başını sallarken ıslak yanaklarını öperek dudaklarıyla silmişti. Çisem utanırken banyodan çıkmak üzere olan kardeşi aklına gelince geri çekilmişti.

“Ağlamadım Erhan, sadece biraz duygusallaştım. Çisil banyoda ayrıca.” Erhan karısının sözlerine takılmayarak ona sıkıca sarılmıştı.

“Ağlamandan hoşlanmıyorum. Mutluluktan bile olsa ağlama.”

“Elimde değil biliyorsun. Hem sen söyledin mutluluktan ağlıyorum.”

“Olsun, sonrasında canın yanıyor.” Genç kadının yanaklarını iyice kurulayan adam gelen kapı açılma sesiyle Çisem’den ayrılarak geri çekilmişti. Kendi için sorun değildi ancak karısını utandırmak istememişti.

“Enişte ne zaman geldin?” Çisil sorarcasına ablasına bakarken ablasının gizli işaretiyle içi rahatlamıştı.

“Yeni geldim, ablanı ağlatmışsın.” Çisil omzunu silkerek cevap vermişti.

“İki kardeş biraz duygusallaştık o kadar olacak.”

“Asaf seni arıyordu bir bak istersen. Ablasını gördü beni unuttu diye yakınıyordu.” Çisil başını iki yana sallayarak homurdanmıştı. Bu adam da onu biran olsun yanından ayırmıyordu. Bir de hamile olduğunu öğrendiğinde yapışık ikiz gibi gezmekten korkuyordu.

“Ben çıkayım o zaman. Yemekte görüşürüz abla,” diyen genç kadın odadan çıkmıştı. Çisem kocasına dönerek “Çocuklara bakmaya gidelim mi?” dedi. İkili birlikte oyun odasına giderken oldukça mutluydu.

***

Zaman çok çabuk geçmişti. Naz ve Sadık’ın düğünü oldukça kalabalık bir şekilde yapılıyordu. Konak ana baba günü gibi iğne atsan yere düşmez şekilde kalabalıktı. Ağanın kardeşinin düğünü olduğu için birçok ağa düğüne gelse de asıl şaşırtan şey kimsesiz olduğu düşünülen Sadık’ın oldukça kalabalık arkadaş çevresinin düğüne gelmiş olmasıydı. Her biri genç adama samimi bir şekilde sarılıp tebrik etmiş, hediyelerini vermişlerdi. Sadık yüzünden eksik etmediği gülümsemesiyle onları ağırlarken Naz’ın elini biran olsun bırakmamıştı. Aynı şekilde genç kız da kocasının arkadaş çevresinden oldukça keyif almıştı. Sadık kendi gibi insanları etrafına toplamıştı. Bazı arkadaşının eşleri Naz’ı hemen aralarına alarak onu mutlu etmişti. Düğün oldukça güzel bir şekilde geçerken kardeşlerinin mutluluğunu gören ağabeyleri de mutlu oluyordu. Çisem etrafta boy gösterirken Ahmet’in ve karısının düğünde olmaması dikkatlerden kaçmamıştı. Naz’ın bir tarafı buruktu. Ağabeyine gelme demişti ancak onun bunu dikkate alıp gerçekten gelmeyeceğini düşünmemişti. İçi acısa da yapacak bir şey yoktu. Ağabeyi onunla mutluluğunu paylaşmak istememişti.

“Bir ihtiyacın var mı Naz?” gelin masasına dinlenen genç kız ablasının sorusuyla ona bakmıştı.

“Yok abla, yorulmuşum biraz dinleneceğim.” Genç kızın bakışları alanda oynayan kocası olacak adama takılmıştı. Genç delikanlılar aralarına damadı alarak halaya durmuştu. Çisem, Çisil, Evin yan yana durarak misafirleri izlerken Menekşe bir köşede haset bakışlarla onları izliyordu.

“Şu kadını yolarım.” Çisil’in sözleriyle iki kadın onun baktığı tarafa bakmıştı.

“Bulaşma Çisil, ağzının payını aldı. Erhan ağabey eminim ona hak ettiği lafları demiştir. Ondan bu düşman bakışlar.”

“Bilmiyorum ama canımı sıkıyor. Erhan abi nasıl sevmiş bunu anlamadım.”

“Öyle söyleme Çisil, kalbin kimi seveceğini önceden bilemeyiz.” İki kadın Çisem’e hak verircesine başını sallamıştı.

“Çocuklar nerede?” Çisem yanındaki iki kadına sorarken Evin cevaplamıştı.

“Zeynep oyun odasında onları oyalıyor. Kalabalıktan bunalmışlardı.”

“Narin nasıl gelmedi ki?” Çisem şüpheyle etrafa bakınmaya başlamıştı. Kızını göremeyince kararlı adımlarla ilerideki kocasına doğru yürümeye başladı. Bir eli karnında kalabalık arasında ilerlerken hanım ağalarına yol veren kadınlar kısa selam vererek onu yavaşlatıyordu.

“Erhan,” genç kadın kocasına seslendiğinde Erhan hemen karısına dönmüştü. Çisem lacivert elbisesi içinde ışıl ışıl parlıyordu. Karısına aşkla bakarken onun gözlerindeki endişeyi görünce kaşları çatılmıştı.

“Ne oldu?”

“Narin’i göremiyorum, kızım nerede?” Erhan karısının sorusuyla etrafına bakınmaya başlamıştı. Kapılar korumalar tarafından tutulmuştu. Kızını kaçırmak isteseler bile konaktan çıkarmalarına imkan yoktu. Erhan birkaç adamını baş hareketiyle yanına çağırırken düğünün bozulmaması için dikkatli olmaya çalışıyordu. İkinci bir düğün olayın ailesi kaldıramazdı.

“Adamlara söyle sessizce kızımı bulsunlar!” adamlar aldıkları emirle şaşırsa da ağalarının emrini ikiletmeden hızla etrafa yayılıp diğer korumalara da bilgi vermişlerdi. Çisem kocasının yanından biran olsun ayrılmıyordu. İçine tarifsiz bir endişe yerleşirken Erhan’ın yeniden zarar görebilecek olması düşüncesi bile canını yakıyordu. Onun için bir dakika bile olsa kocasının yanından ayrılmayı göze alamıyordu.

“Ağam!” Adem yanlarına geldiğinde oldukça gergindi. Genç adam bir şey olduğunu anlayarak elini sıkıca tutan karısına dikkat ederek adımlarını hızlandırmıştı. Adem konağın arka tarafındaki depo bölümüne doğru ilerlerken Çisem gergin bir şekilde “Ne oluyor Erhan?” diye sordu.

“Endişelenme hayatım şimdi öğreneceğiz.” Genç adam Adem’in peşinden depoya girerken Çisem’i arkada tutmaya özen gösteriyordu. Depoda maviye çalan loş bir ışık vardı. Erhan içeri girdiğinde iki adamın önünde sandalyeye bağlı şekilde oturan adamı görmüştü. Adamı tanımamasına olanak yoktu. Bir süredir özellikle Adem tarafından izleniyordu.

“Ağam, Narin hanımı kaçırmaya çalıştı.” Erhan dişlerini sıkarken Çisem öne çıkarak “Kızım nerede?” diye sordu. Adamların bakışları depoda bulunan ikili deri kanepeye çevrildiğinde Narin’in bilinçsiz bir şekilde uzandığını görmüştü.

“Narin kızım?” Çisem kocasının elini bırakarak hızla küçük kızın yanına gitmişti. Seslenmesine rağmen cevap alamayınca iyice endişelenen genç kadın Erhan’a dönerek “Erhan uyanmıyor,” dedi. Erhan kızına kısa bir bakış atarak bağlı adama doğru ilerlemişti. Belinden çıkardığı tabancasını adamın alnına yaslarken “Kim?” diye sordu.

“Kim benim, Erhan ağanın kızını kaçırmaya cüret eder, kim?” adamın alnına namluyu bastırırken adamın korkudan gözleri büyümüştü.

“Ağam sakin ol,” Adem genç adamı sakinleştirmeye çalışırken Erhan ne olduğunu anlayamadan Çisem önüne geçmiş ve adamın yakalarını kavramıştı.

“Kızıma ne yaptın? Neden uyanmıyor.” Çisem hamile olduğunu unutarak adamı sarsarken Erhan endişeyle karısını geri çekmeye çalışıyordu.

“Çisem sakin ol bir yerine bir şey olacak.” Genç adam karısına arkadan sarılırken ne içerideki adamlar umurundaydı ne de başka bir şey. Şu anda tek umursadığı şey karısının canının yanmamasıydı.

“Erhan kızıma bir şey verdi, ya uyanamazsa?”

“Hanım ağam doktoru çağırdık, kalabalık yüzünden yukarıya çıkaramazdık küçük hanımı. Biradan adamlar onu buraya getirecek.”

“Siz doğru olanı yaptınız? Nasıl yakaladınız?”

“Ağam dediğiniz gibi adamı göz hapsine almıştım. Arka bahçede oynarken küçük hanımı bayılttığını gördük. Kapıdan zaten çıkamazdı,” Adem’in sözleriyle Çisem yeniden Narin’in yanına gitmişti. Kızı derin bir uykudaydı.

“Adamın başından ayrılmıyorsunuz. Düğün bittiğinde bizzat ben ilgileneceğim.” Erhan kızını kucağına alırken Çisem ağladı ağlayacak duruma gelmişti.

“Erhan…”

“Çisem kendini topla. Narin uyuyormuş gibi onu daireye çıkaracağım. Sende ifadeni düzelt ki sorun olduğunu anlamasınlar.” Çisem zorlansa da kocasının dediğini yapmıştı. Karı koca kızlarıyla merdivenlerden yukarı çıkarken babasının kucağında uyuduğu düşünülen küçük kızın baygın olabileceği kimsenin şüphesini çekmemişti. Çisem ve Erhan kızını yatağa yatırdığında Çisil yanlarına gelmişti.

“Narin’i bulmuşsunuz?” Çisem kardeşinin sözleriyle ıslak gözlerini ona çevirmişti.

“Çisil, gel içeri kapıyı kapat.”

“Ne oluyor, neden ağlıyorsun?” genç kadın kardeşine sarılarak hıçkırıklara boğulmuştu. Çok korkmuştu ve bu korku onun içine kadar iyileşmişti. Çisem karnına giren sancıyla iki büklüm olurken ağzından tiz bir çığlık kaçmıştı.

“Çisem!”

***

Umarım beğenmişsinizdir. Senenin son bölümünü de yayınlamış olduk. Yorumlarınızı bekliyorum.